ادم ساکت
را از لرزش دستش بشناس
ولی چشمانش را باور نکن

زهر خنده بارون به کاکتوسها فصل ندارد
وقتی سرو طعم سیلی افتاب را نچشیده
بیکسی را بکار در باغچه شاید از دستانم فروغ دربیاید
اشها را 
داخل چمدان بگذار
تا قطار با خود ببرد جنوب
که با هلهله دختران جنوب 
خنده میکس شود
در عکسهای این شاعر
کودتا کرده هذیانهای درونم
که میخواهم پایم را از
رمان زندگی...
نه!
میروم به مرخصی
بیا این خنده را اب بگیر میشود اشک مهتاب